Bractwo Najświętszego Całunu w Turynie

(wł. Confraternita del Santo Sudario) powstało w 1598 r. w Turynie, na co zgodę wyrazili arcybiskup turyński Carlo Broglia i książę Karol Emmanuel I Sabaudzki. Bractwo, powołane do szerzenia kultu Całunu, zasłynęło w kolejnych wiekach przede wszystkim dziełami miłosierdzia.

W związku z procesem sekularyzacji w epoce napoleońskiej, kiedy Włochy znalazły się pod kontrolą Francji, Bractwo zostało przejściowo rozwiązane, a następnie po klęsce Napoleona przywrócone przez Wiktora Emanuela I Sabaudzkiego, po odzyskaniu przez niego władzy w Turynie w 1814 r. W 1937 r. powstało stowarzyszenie Cultores Sanctae Sindonis założone przez Bractwo. Zatwierdzone przez kardynała Maurilia Fossatiego, w 1959 r. przekształciło się w →Międzynarodowe Centrum Syndonologiczne. W 1973 r. Bractwo zainaugurowało działalność Muzeum Całunu Turyńskiego, które obecnie mieści się w krypcie kościoła pw. Świętego Całunu.