loader image

Scavone Daniel C. (ur. 1934)

Home » Hasła osobowe » Scavone Daniel C. (ur. 1934)

Jan S. Jaworski
Uniwersytet Warszawski

Amerykański historyk o włoskich korzeniach (jego ojciec wyemigrował z Sycylii w wieku 16 lat). Studia w zakresie historii, zakończone doktoratem, odbył na Uniwersytecie Ignacego Loyoli w Chicago. Podjął pracę jako nauczyciel historii kolejno w Loyola College w Montrealu, Rosary College i Niles College Uniwersytetu Loyoli oraz Elmhurst College. Uczestniczył w programach podoktorskich na Uniwersytecie Teksasu w Austin, w Akademii Amerykańskiej w Rzymie i na Uniwersytecie Columbia w Nowym Jorku.

W 1970 r. został profesorem historii starożytnej i średniowiecznej na Uniwersytecie Południowej Indiany w Evansville, w którym pracował aż do emerytury w 2000 r. Prowadził tam kursy podyplomowe na temat starożytnego Bliskiego Wschodu, wieku Augusta i pierwotnego chrześcijaństwa, a dla studentów wyższych lat kursy historii: Grecji, Rzymu, średniowiecza, renesansu i reformacji. Trzykrotnie otrzymał stypendium Fundacji Andrew W. Mellona finansujące pobyt naukowy na Uniwersytecie Vanderbilta w Nashville (studia w zakresie renesansu i reformacji w 1983 r. i postmodernizmu w latach 1984-1986). Kilkukrotnie wyjeżdżał do Włoch i Grecji, by studiować historię cywilizacji. Przez lata prowadził na Uniwersytecie w Evansville szereg badań i wykładów na temat: monet z czasów greckich i rzymskich, Zosimusa – historyka upadku Rzymu, Augusta, Cycerona, króla Artura, historycznego hrabiego Draculi, Całunu Turyńskiego, Krzysztofa Kolumba oraz Świętego Graala. Zaowocowały one kilkudziesięcioma artykułami naukowymi, wieloma odczytami i czterema książkami: Zosimus, Greek Historian of the Fall of the Roman Empire: An Appraisal of His Validity and Merits (1969); The Shroud of Turin: Opposing Viewpoints (1989, w serii Great Mysteries); Vampires: Opposing Viewpoints (1990, w serii Great Mysteries) oraz The Importance of Christopher Columbus (1992). W 1993 r. został wybrany honorowym członkiem Meksykańskiej Akademii Nauk, a rok później wyróżniono go najwyższą nagrodą macierzystego uniwersytetu, tytułem Zasłużonego Profesora. Prywatnie rozmiłowany w muzyce (na koncercie poznał przyszłą żonę), w latach 1975-1982 był członkiem rady Orkiestry Filharmonicznej Evansville. W 2006 r. jeden z absolwentów Uniwersytetu Południowej Indiany uhonorował małżonków Scavone, ustanawiając Doroczną Nagrodę Daniela & Carolyn Scavone (Scavone Awards) w dziedzinie studiów mediewistycznych, przyznawaną na przemian studentowi i nauczycielowi akademickiemu.

Daniel Scavone, jako mediewista, zajmował się historią Całunu Turyńskiego, wyszukując wszelkie oryginalne dokumenty (lub ich późniejsze kopie), w których bezpośrednio wspominano „płótno grobowe Jezusa”, a odrzucając w swoich tezach takie dokumenty, które jedynie pośrednio można było interpretować jako odnoszące się do Całunu. Prezentował swoje badania w artykułach i na międzynarodowych konferencjach syndonologicznych. Uznając za słuszną hipotezę Iana Wilsona, identyfikującą Całun Turyński z Mandylionem z Edessy, w swoich publikacjach analizował 16 dokumentów z lat 964-1247, które pozwalały potwierdzić taki pogląd. Dalej koncentrował swoje poszukiwania na najmniej znanym okresie w historii Całunu, od jego zniknięcia z Konstantynopola w 1204 r. do pojawienia się w Lirey. Dowodził, że Całun znajdował się w Atenach pod rządami Othona de La Roche i sam odszukał w 1989 r. jeden z dwóch dokumentów potwierdzających tę tezę: zapiski Mikołaja z Otranto, który, towarzysząc patriarsze Benedyktowi w dyskusjach z duchownymi greckimi, na własne oczy widział… płótna grobowe Zbawiciela (Riant E., Exuviae Sacrae Constantinopolitanae, vol. 2, 233f., n. 2, Geneva 1878; cyt. za: Scavone 2009). Był zdecydowanym zwolennikiem tzw. „hipotezy Besançon”, twierdząc, że Całun wysłany został przez Othona de La Roche z Aten do Francji między 1206 a 1219 (być może przez Ponsa de Chaponay w 1219 r.), najpierw do jego zamku Ray-sur-Saône w Burgundii, a potem przekazany został do katedry w pobliskim Besançon. Inne hipotetyczne drogi wędrówki Całunu (z udziałem templariuszy, króla św. Ludwika IX czy krucjaty smyrneńskiej) mają według niego za podstawę nadinterpretację dokumentów. Całun został zabrany przez potomków Othona z katedry w Besançon przed jej pożarem w 1349 r., w którym spłonęło archiwum z dokumentami, uniemożliwiając określenie wcześniejszych szczegółów. Całun pozostawał własnością kolejnych pokoleń potomków Othona de La Roche aż do Jeanne de Vergy (piąte pokolenie), która została (między 1351 a 1354 r.) małżonką Geoffroy’a I de Charny. Ten ostatni rozpoczął budowę kolegiaty w Lirey, gdzie wystawiano Całun w okresie już dobrze udokumentowanym historycznie. Przyjmując taką wersję dziejów, D. Scavone uniknął mnożenia niepewnych pośrednich właścicieli Całunu, ale zdołał także wyjaśnić słynny list biskupa d’Arcis z 1389 r. Hierarcha wspomniał w nim, za swym poprzednikiem, o artyście, który namalował obraz Jezusa na Całunie. Scavone logicznie wytłumaczył, że w istocie ten fragment listu dotyczy namalowania kopii Całunu, którą zwrócono do katedry w Besançon w 1377 r. zamiast autentycznego płótna. Zgodność tej kopii z Całunem zaginionym podczas pożaru potwierdził ówczesny biskup Besançon, Guillaume III de Vergy, a więc pochodzący z tej samej rodziny. Istnienie tej kopii, aż do jej zniszczenia podczas rewolucji francuskiej, a także jej wygląd są dobrze udokumentowane.

Daniel Scavone badał także liczne opowieści o Świętym Graalu i królu Arturze, doszukując się ich pochodzenia związanego z Całunem Turyńskim. W starej pracy niemieckiego teologa Adolpha von Harnacka zwrócił uwagę na manuskrypt gruziński z VI w., zawierający informację, że Józef z Arymatei zebrał krew Jezusa nie do kielicha (zwanego Graalem), jak w popularnych legendach, ale w „wielkie płótno”, które Scavone zidentyfikował z Całunem. Wyjaśnił również błędne odczytanie przez kopistę innego tekstu, które doprowadziło do legendy wiążącej Graala z Brytanią i królem Arturem, podczas gdy oryginalny termin Britio Edessenorum oznaczał warownię w Edessie i odnosił się do znanej legendy o królu Abgarze z Edessy.

Powyższe hipotezy D. Scavonego opierają się nie tylko na analizie greckich i łacińskich zwrotów użytych w rozpatrywanych dokumentach, ale także biorą pod uwagę tło polityczne i różnorodne spory z udziałem autorów dokumentów i opisywanych w nich osób. Jego tezy zostały zaakceptowane i uzupełnione przez kilku syndonologów, inni zdecydowanie je odrzucili.

Bibliografia

Academic Advisors, Advisor for School of History: Daniel Scavone, https://shrouduniversity.com/academicadvisors.php – 18 X 2021.

A History of Generosity, „Reflections” 2016, Spring, [on-line:] https://issuu.com/usipublications/docs/reflections_spring_2016 – 15 X 2021.

Dan Scavone, Travis Taylor to Receive Top Awards, University of Southern Indiana, April 29, 1994, https://digitalarchives.usi.edu – 18 X 2021.

Bibliografia wybranych prac syndonologicznych

Scavone D.C., Great Mysteries: The Shroud of Turin, Opposing Viewpoints, San Diego California 1989, s. 112 (też wyd. Cengage Gale, 1989).

Scavone D.C., Geoffroy’s Vow and the Church at Lirey, „Australian Shroud News” 1987, Vol. 40, s. 4-7, także „Sindon” 1989, Vol. 1 (NS), s. 129-132.

Scavone D.C., The Shroud of Turin in Constantinople: The Documentary Evidence, [w:] Daidalikon: Studies in Memory of Raymond V. Schroder, S.J., eds. R.F. Sutton, Jr., Bolchazy-Carducci, Wauconda Ill 1989.

Scavone D.C., The Shroud in Constantinople: The Documentary Evidence, „Sindon” 1989, Vol. 1 (N.S.), s. 113-128.

Scavone D.C., A Note on the Pharos Chapel in Constantinople, „Australian Shroud News” 1990, Vol. 61, October, s. 10-12.

Scavone D.C., The Turin Shroud 1200 to 1400, [w:] Alpha to Omega: Studies in Honor of George John Szemler on his Sixty-Fifth Birthday, ed. W.J. Cherf, Chicago 1993, s. 187-225.

Scavone D.C., The Influence of the Edessa Icon on the Legend of the Holy Grail, [w:] Actes du IIIé Symposium Scientifique International, Nice 1997, s. 141-145.

Scavone D.C., A Hundred Years of Historical Studies on the Turin Shroud, [w:] “The Shroud of Turin: Unraveling the Mystery” Proceedings of the 1998 Dallas Symposium, eds. A. Adler, I. Piczek, M. Minor, Alexander NC 2002, s. 58-70.

Scavone D.C., Greek Epitaphioi and Other Evidence for the Shroud in Constantinople up to 1204, [w:] Proceedings of the 1999 Shroud of Turin International Research Conference, ed. Bryan Walsh, Richmond VA 2000, s. 185-195.

Scavone D.C., Joseph of Arimathea, the Holy Grail, and the Edessa Icon, „Arthuriana” 1999, Vol. 9, No. 4, s. 3-31, https://doi.org/10.1353/art.1999.0007.

Scavone D.C., A Review of Recent Scholarly Literature on the Historical Documents Pertaining to the Turin Shroud and the Edessa Icon, [w:] Proceedings of the Worldwide Congress “Sindone 2000”, Orvieto, Italy 2001, Orvieto 2001.

Scavone D.C., British King Lucius, the Grail, and Joseph of Arimathea: The Question of Byzantine Origins, „Enarratio” 2003, Vol. 10, s. 101-142, https://kb.osu.edu/handle/1811/71291 – 20 X 2021.

Scavone D.C., Did Geoffroy I de Charny Obtain the Present Turin Shroud on the Smyrna Campaign of 1346: The Issue Revisited, with a New Assessment of Primary Documents, 2005, https://www.shroud.com/pdfs/scavone2 – 18 X 2021.

Scavone D.C., The Mystery of the Holy Grail: Crossing the Sword Bridge to a Solution, plenary lecture, 32nd Conference of Mid-America Medieval Association February 23, 2008, Missouri Valley College.

Scavone D.C., Besançon and Other Hypotheses for the Missing Years: The Shroud from 1200 to 1400, [w:] Proceedings of the Columbus International Conference at Ohio State University August 14-17, 2008: “The Shroud of Turin Perspectives on a Multifaceted Enigma”, ed. G. Fanti, Padova 2009, s. 408-433.

Scavone D.C., Documenting the Shroud’s Missing Years, [w:] Proceedings of the IWSAI 2010” International Workshop 4-6 May 2010 in Frascati, Italy, ed. P. Di Lazzaro, Frascati 2010, s. 87-94.

Scavone D.C., Edessan Sources for the Legend of the Holy Grail, [w:] Proceedings of the IWSAI 2010 International Workshop 4-6 May 2010 in Frascati, Italy, ed. P. Di Lazzaro, Frascati 2010, s. 111-116.

Scavone D.C., Constantinople Documents as Evidence of the Shroud in Edessa, [w:] “Shroud of Turin. The Controversial Intersection of Faith and Science”, conference at St. Louis Missouri, 9-12 X 2014; wideo w: https://www.shroud.com/stlouis.htm – 20 X 2021.

Źródło ilustracji

Internet, https://www.shroud.com/images/stlscavone1.jpg (autorem być może B. Schwortz)

Jan S. Jaworski

Emerytowany profesor Wydziału Chemii Uniwersytetu Warszawskiego. Prowadził badania w zakresie elektrochemii związków organicznych (spis publikacji). Od 1982 r. śledzi badania naukowe Całunu Turyńskiego i popularyzuje je w licznych artykułach i wykładach. Związany z Polskim Centrum Syndonologicznym w Krakowie od czasu jego powstania.

error: Content is protected !!