Wojciech Kucewicz
Akademia Górniczo-Hutnicza w Krakowie

Miało to nastąpić podczas publicznego wystawienia płótna w maju 1931 r. w związku z uroczystościami ślubnymi księcia Humberta II i Marii Józefy Belgijskiej. Giuseppe Enrie był pierwszym fotografem, który miał możliwość wykonania zdjęcia Całunu bez szkła ochronnego. Zdjęcia wykonane zostały podobną techniką do tej użytej przez →Seconda Pię: za pomocą aparatu fotograficznego naświetlono klisze w postaci płaskich szklanych płyt, które pokrywał materiał światłoczuły. Po wywołaniu klisz uzyskiwano obraz negatywowy. Jednakże od czasu wykonania pierwszego zdjęcia Całunu jakość materiałów fotograficznych wyraźnie się poprawiła. Giuseppe Enrie używał klisz, których czułość widmowa znacznie poszerzyła się w kierunku światła żółtego i pomarańczowego, co miało znaczący wpływ na jakość zdjęć, zważywszy na naturalny kolor Całunu. Turyńskiego fotografa uznawano za mistrza w swoim fachu, a wykonywane przez niego zdjęcia były najwyższej jakości, ponieważ dzięki własnym technikom ekspozycji i wywoływania klisz potrafił poprawić zakres tonalny obrazu, a tym samym rozszerzyć czułość widmową do długości fali 660 nm, a nawet dłuższych (Bracaglia 2020).

Pierwsze zdjęcie zostało wykonane wieczorem 3 maja 1931 r. Była to testowa płyta fotograficzna, którą wywołano niemal natychmiast w zaimprowizowanej ciemni, zorganizowanej w zakrystii katedry w Turynie, a efekt przedstawiono do zatwierdzenia kardynałowi Mauriliowi Fossatiemu, arcybiskupowi turyńskiemu, który pełnił ponadto funkcję kustosza Całunu. W sesji zdjęciowej uczestniczyli także wspomniany S. Pia – pierwszy fotograf Całunu, Paul Vignon (de Gail 1983) – francuski biolog i filozof, jeden z pierwszych badaczy Całunu, a także ksiądz Antonio Tonelli – salezjanin, znawca turyńskiego płótna. Po uzyskaniu aprobaty hierarchy fotograf pracował dalej, wykonując sześć następnych zdjęć. Kolejne dwie sesje, podczas których sporządził dodatkowo po trzy zdjęcia relikwii, odbyły się 21 i 22 maja. Wszystkie w ten sposób uzyskane klisze fotograf wywoływał już w swoim profesjonalnym laboratorium przy ulicy Garibaldiego w Turynie. Swoją pracę nad zdjęciami, w tym także szczegóły techniczne, opisał w książce La Santa Sindone rivelata dalla fotografia, opublikowanej w 1933 r. (Enrie 1931).

Uzyskane nowe ujęcia okazały się niezbitym potwierdzeniem pierwszego zdjęcia Całunu, wykonanego wcześniej przez S. Pię. Na fotografiach ponownie można było zaobserwować, że wizerunek na Całunie jest podobny do negatywu fotograficznego, ponieważ obraz pojawiający się na otrzymanych negatywach ma wszystkie cechy pozytywu. Jakość fotografii G. Enriego była nieporównywalnie lepsza niż zdjęcie Pii. Ich rozdzielczość była na tyle wysoka, że nawet dzisiaj są one wykorzystywane do celów badawczych. Korzystając ze zdjęć G. Erniego, John Jackson wykrył w 1974 r. trójwymiarowe właściwości wizerunku na Całunie, a André Marion odkrył na nim napisy, które nie są widoczne gołym okiem. Na wykonanie kolejnych oficjalnych fotografii Całunu należało poczekać dopiero do 1969 r. (Giuseppe Enrie 2022) (zob. →Fotografie Całunu).

Bibliografia

Bracaglia G., The Photographic Film and Processing Techniques of the Enrie Images, The International Conference of the Shroud of Turin at Ancaster, February 2020 Canada, https://doi.org/10.13140/RG.2.2.11000.80646.

de Gail, P. SJ, Paul Vignon, „Shroud Spectrum International” 1983, No. 6, [on-line:] https://www.shroud.com/pdfs/ssi06part7.pdf – 6 IV 2022.

Enrie G., Detail of the Shroud of Turin, May 1931, The Met, [on-line:] https://www.metmuseum.org/art/collection/search/687615 – 6 IV 2022.

Giuseppe Enrie, Wikipedia, [on-line:] https://fr.wikipedia.org/wiki/Giuseppe_Enrie – 6 IV 2022.

Źródło ilustracji

Homiletic and Pastoral Review, https://www.hprweb.com/2016/03/the-shroud-of-turin/ (domena publiczna)