loader image

Manoppello

Home » Hasła geograficzne » Manoppello

Zbigniew Treppa
Uniwersytet Gdański

Niewielka miejscowość we Włoszech, leżąca pomiędzy masywami górskimi Gran Sasso i Maiella w regionie Abruzja, w prowincji Pescara, gdzie w miejscowym kościele Kapucynów od 1638 r. przechowywana jest relikwia utożsamiana z obiektem określanym przez zachodnią tradycję ikonograficzną jako Weronika. Przypuszczalnie w 1506 r. relikwia ta została zrabowana z bazyliki św. Piotra w Rzymie, a obecnie (od miejsca obecnego przechowywania) nazywana jest Welonem z Manoppello. Miał on zostać przekazany kapucynom przez dotychczasowego właściciela relikwii – Donata Antonia de Fabritiisa, który wszedł w jego posiadanie w wyniku tajemniczych okoliczności, co opisane zostało w Relatione historica, napisanej w 1645 r. przez kapucyna Donata da Bombę, by uwiarygodnić posiadanie relikwii przez kapucynów z Manoppello (→Welon z Manoppello).

Od 6 kwietnia 1644 r. Welon jest wystawiany w Manoppello jako relikwia, natomiast od 1690 r. – w łączności z uroczystością Przemienienia Pańskiego – obchodzone jest w tym miejscu święto Najświętszego Oblicza. Papież Klemens XI dał możliwość uzyskania odpustu zupełnego w tę uroczystość pielgrzymom odwiedzającym kościół w Manoppello w celu uczczenia relikwii. Szczególną cześć wizerunkowi oddaje się przez jego peregrynację po ulicach miejscowości w trzecią niedzielę maja1 oraz 6 sierpnia, czyli w uroczystość Przemienienia Pańskiego. Od czasu rozpropagowania przez Paula Badde wielu informacji o Welonie z Manoppello, wynikających z przeprowadzonych badań nad losami relikwii, oraz po wizycie w Sanktuarium Bożego Oblicza papieża Benedykta XVI (1 września 2006 r.) znacznie wzrosło zainteresowanie sanktuarium, które od tego czasu stało się ważnym miejscem na trasie pielgrzymkowej obok takich miejsc jak Loreto, Lanciano i San Giovanni Rotondo.

Nieopodal sanktuarium ma swoją pustelnię s. Blandina Paschalis Schlömer, trapistka, która jako pierwsza podjęła się badań porównawczych Welonu z Manoppello z Całunem z Turynu i w latach 80. XX w. wykazała tożsamość twarzy widniejących na obu wizerunkach (→Welon z Manoppello).

1 Mowa o lokalnym święcie Bożego Oblicza, które wprowadzili w tym miejscu ojcowie kapucyni w 1750 r.

Bibliografia

Badde P., Boskie Oblicze. Całun z Manoppello, przeł. A.W. Kuć, Radom 2006.

Donato da Bomba, Relatione historica d’una miracolosa immagine del volto di Christo, a cura di E. Colombo e M. Colombo, Bologna 2016.

Gaeta S., Drugi Całun. Prawdziwa historia Oblicza Jezusa, przeł. W. Lisowski, Radom 2007.

Gaeta S., L’enigma del volto di Gesù. L’avventurosa storia della Sindone segreta, [Milano] 2010.

Resch A., Oblicze Chrystusa. Od Całunu turyńskiego do Chusty z Manoppello, przeł. A. Kuć, Radom 2006.

Schlömer B.P., Der Schleier von Manoppello und das Grabtuch von Turin, Innsbruck 1999.

Źródło ilustracji

1. Wikimedia Commons, https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Manoppello.gif, (CC BY-SA 3.0)

Zbigniew Treppa

profesor zwyczajny w Instytucie Mediów, Dziennikarstwa i Komunikacji Wizualnej Uniwersytetu Gdańskiego, kierownik Zakładu Antropologii Obrazu, współpracownik Polskiego Centrum Syndonologicznego w Krakowie, członek Sekcji Syndonologicznej Polskiego Towarzystwa Teologicznego. W pracy badawczej podejmuje zagadnienia teologii wizualnej, stosując narzędzia semiotyki obrazu, analizuje artefakty kultu religijnego oraz właściwości strukturalne obrazów nie-ręką-ludzką-wykonanych (gr. acheiropoietos). Ostatnio opublikował Fenomen obrazu Miłosierdzia Wcielonego (Gdańsk 2021).

error: Content is protected !!